Psychiatra


Więcej informacji dotyczących wizyt online  tutaj.

To lekarz zajmujący się diagnozowaniem oraz leczeniem zaburzeń i chorób psychicznych. Podstawą wizyty u psychiatry jest rozmowa, na podstawie której stawia diagnozę i proponuje odpowiednią terapię.

Często konsultacja psychiatryczna traktowana jest jako ostateczność lub towarzyszy jej wstyd. Jest ona ukrywana przed otoczeniem- choćby tym najbliższym. Nawet porada u psychologa odbierana jest jako osobista porażka. Tymczasem powinna być traktowana jak wizyta u lekarz innej specjalizacji.

Dlaczego wybrać tego specjalistę?

A czy leczenie złamanej ręki lub nogi ma odbywać się u dermatologa? Lekarz psychiatra jest specjalistą od problemów natury psychicznej. Na rozwój chorób psychicznych właściwie nie mamy wpływu, a na dolegliwości wieńcowe już znacznie bardziej.

Podstawą wizyty psychiatrycznej jest rozmowa, na podstawie której stawia się diagnozę i określa odpowiednią terapię. Im wcześniej pacjent zgłosi się na wizytę i im wcześniej rozpocznie leczenie tym szybciej zyskuje poprawę zdrowia.

Pamiętaj, rozmowa między lekarzem i pacjentem nie wychodzi poza ściany gabinetu!

Psychiatra zajmuje się leczeniem:

  • zaburzeń nastroju – depresji, dystymii, zaburzeń afektywnych dwubiegunowych,
  • zaburzeń lękowych (nerwic) np. napadów paniki, fobii, natręctw, zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych,
  • zaburzeń związanych za stresem, stratą, żałobą, kryzysem małżeńskim lub rodzinnym,
  • zaburzeń snu, np. bezsenności, lęków nocnych, koszmarów sennych,
  • zaburzeń odżywiania i wizerunku własnego ciała, np. anoreksji, bulimii,
  • przejadania się, związanego z czynnikami psychologicznymi,
  • zaburzeń psychicznych u osób w wieku starszym, np. zespołów otępiennych, choroby Alzheimera,
  • zaburzeń psychotycznych (m.in. schizofrenii, zaburzeń urojeniowych, zaburzeń schizoafektywnych),
  • zaburzeń koncentracji uwagi, zaburzeń pamięci,
  • zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD),
  • uzależnień,
  • zespołów napięcia przedmiesiączkowego,
  • przedmiesiączkowych zaburzeń dysforycznych,
  • zaburzeń związanych z okresem menopauzy, m.in. objawów depresyjnych, objawów somatycznych np. uderzeń gorąca, nocnych potów.

Najczęściej leczone choroby:

1. Depresja ma typowe objawy. Uczucie smutku, apatii, brak aktywności, utrata zainteresowań, niechęć do spotkań z otoczeniem. To również wiele fizycznych objawów- zaparcia, uczucie suchości w ustach, ciągłe zmęczenie czy niechęć do wstania z łóżka.
Jeśli wahania samopoczucia przybierają na sile i stan utrzymuje się przez co najmniej 2 tygodnie, powinniśmy zgłosić się do lekarza.

Czy ostatnio, przez 2 kolejne tygodnie odczuwałeś niektóre z tych dolegliwości?

  • Bezsenność lub nadmierna senność,
  • utrata energii życiowej,
  • trudności z koncentracją,
  • płaczliwość,
  • przygnębienie,
  • myśli negatywne,
  • poczucie winy,
  • utrata zainteresowania seksem.

Jeśli tak, to może to oznaczać, że chorujesz na depresję- nie zwlekaj, zadzwoń do nas i umów się na wizytę.

Obserwowanie swojego stanu zdrowia jak i najbliższych jest bardzo istotne w depresji, jeśli przez co najmniej 14 dni występuje u Ciebie lub bliskiej osoby 5 spośród poniższych symptomów oznacza to, że cierpisz lub bliska Ci osoba cierpi na depresję- niezwłocznie należy zgłosić się do specjalisty:

  • Jesteś smutny przez większą część dnia, niemal codziennie. Często płaczesz.
  • Nie jesteś zainteresowany wykonywaniem codziennych czynności przez większą część dnia, prawie każdego dnia.
  • Czujesz się zmęczony prawie każdego dnia.
  • Twój apetyt się zmienił-straciłeś lub przybrałeś na wadze.
  • Źle sypiasz, cierpisz na bezsenność lub nadmierną senność.
  • Czujesz się podniecony lub niespokojny, inni też to zauważają.
  • Masz trudności ze skupieniem uwagi i myśleniem niemal każdego dnia.
  • Nawet proste zadania wydają Ci się trudne do rozwiązania, a decyzje niemożliwe do podjęcia.
  • Czujesz się bezużyteczny i masz poczucie winy prawie codziennie.
  • Odczuwasz napięcie.
  • Myślisz o śmierci, o samobójstwie.

Depresja nie jest choroba, którą powinniśmy się wstydzić!

To choroba rzadka, według szacunków cierpi na nią 10-15% społeczeństwa.

Rzeczywistą częstość jej występowania trudno jednak oszacować, ponieważ wiele osób nie chce poddać się diagnozie.

Nieleczona depresja, która powoduje coraz większą izolację od otoczenia i nadmierną koncentrację na chorobie może prowadzić do nasilonych myśli samobójczych.

Szacuje się, że samobójstwa są czynnikiem w 15-25% zgonów chorych z zaburzeniami psychicznymi.
Należy pamiętać, że chory nie jest w stanie sam pokonać choroby. Potrzebuje specjalistycznego wsparcia w połączeniu ze współpracą z najbliższych.

Co należy wiedzieć, przed rozpoczęciem leczenia depresji:

  • objawy depresji mogą być efektywnie leczone, a zamierzeniem leczenia jest powrót chorego do samopoczucia i funkcjonowania przed chorobą,
  • leki przeciwdepresyjne nie uzależniają. Obecnie powstają coraz nowsze generacje leków przeciwdepresyjnych, które są coraz lepiej tolerowane przez pacjentów,
  • leki należy stosować regularnie, ściśle według zaleceń lekarza,
  • leki przeciwdepresyjne nie mają charakteru doraźnego, efekt będzie widoczny stopniowo- nawet od kilku dni do kilku tygodni,
  • bez konsultacji z lekarzem nie należy odstawić leku, nawet w sytuacji poprawy,
  • zakończenie leczenia musi być uzgodnione ściśle z lekarzem prowadzącym. Najczęściej polega na stopniowym zmniejszaniu dawek leku, związanym z wieloma czynnikami,
  • często rozpoczęcie leczenia wiąże się ze skutkami ubocznymi, które mają charakter przemijający oraz o łagodnym nasileniu,
  • w sytuacji wystąpienia działań niepożądanych, nie należy samemu odstawiać leku- należy najpierw skonsultować to z lekarzem,

Depresja jest wyleczalna gdy jest leczona!
 

2. Zaburzenia lękowe.

Lęk jest stanem emocjonalnym pojawiający się jako reakcja na zagrożenie. Nie potrafimy zapanować nad lękiem mimo chęci. Lęk towarzyszy nam od zawsze, ale może też być objawem wielu chorób psychicznych jak i somatycznych.
Lęk jest najbardziej charakterystycznym objawem zaburzeń nerwicowych ( nerwic, zaburzeń lękowych).

Nerwica jest terminem potocznym. Obecnie mówi się o zaburzeniach nerwicowych (lękowych), które mogą występować pod różnymi postaciami. Najczęstszą przyczyną jest przyczyna natury psychologicznej- urazy psychiczne związane głównie ze stresem, który jest przewlekły (związanym z kłopotami w pracy lub w domu).

Napady paniki- napady sinego lęku

Poniżej przedstawiamy najbardziej typowe objawy napadu paniki:

Objawy somatyczne- cielesne:

  • kołatanie serca,
  • przyspieszenie czynności serca,
  • ból lub ucisk w okolicy serca,
  • pocenie się,
  • drżenie lub trzęsienie się ciała,
  • uczucie dławienia w gardle,
  • wrażenie braku tchu, duszności,
  • nudności, bóle brzucha,
  • zawroty głowy,
  • dreszcze lub uderzenia gorąca,
  • poczucie zbliżającego się zasłabnięcia, omdlenia,
  • cierpnięcie lub mrowienie kończyn.

Objawy psychiczne:

  • poczucie nierealności otoczenia,
  • wrażenie odłączenia się od własnej osoby,
  • lęk przed utratą kontroli,
  • lęk przed śmiercią.

Napady paniki są napadami silnego lęku, który trwa od kilku minut do godziny. Mogą wystąpić w każdej sytuacji, nie wiążąc się z wysiłkiem, ani sytuacją niebezpieczną. Takiego napadu nie można przewidzieć. Wzrastające uczucie lęku i liczne objawy somatyczne powodują uczucie chęci ucieczki z sytuacji, w której wystąpił napad paniki. Następstwem powyższej sytuacji jest tendencja unikania przez osobę sytuacji, w której po raz pierwszy wystąpił napad.

Nerwica lękowa jest zaburzeniem lękowym uogólnionym i w tej postaci ma formę uporczywą i przewlekłą. Chorzy przeżywają fałszywe obawy, związane z codziennymi życiowymi wydarzeniami i trudnościami. Osoby z nerwicą lękową martwią się o zdrowie swoje i najbliższych- wystarczy, że pojawi się katar, a już mają wizję ciężkiej choroby. Objawy lęku trwają zwykle przez cały dzień, przez co najmniej kilka tygodni, a nawet kilka miesięcy. Niestety chorzy bardzo późno trafiają do lekarza, ponieważ swój stan uważają za coś normalnego.

Objawy lęku uogólnionego:

  • niepokój i niemożność wypoczynku,
  • zamartwianie się, przejmowanie drobiazgami,
  • trudności w koncentracji uwagi,
  • drażliwość, irytacja,
  • poczucie znalezienia się „na krawędzi”,
  • poczucie pustki w głowie,
  • zawroty głowy, oszołomienie, brak równowagi, wrażenie omdlewania,
  • zwiększona reakcja na zaskoczenie lub przestrach,
  • trudności z zasypianiem, płytki i przerywany sen,
  • obawa utraty kontroli, „zwariowania”, śmierci,
  • napięcie i pobolewanie mięśni,
  • uczucie „niepokoju” w klatce piersiowej.

Fobia jest lękiem przed konkretnymi sytuacjami, zjawiskami lub przedmiotami, które zazwyczaj nie stanowią zagrożenia. W wyniku tego lęku, osoba w charakterystyczny sposób unika takich sytuacji.

Najczęstszym rodzajem fobii jest agorafobia czyli lęk przed otwartą przestrzenią oraz przed sytuacjami, które uniemożliwiają szybką ucieczkę do miejsca bezpiecznego. Ten termin obejmuje lęk przed:

  • wyjściem z domu,
  • wejściem do hipermarketu,
  • poruszaniem się w tłumie,
  • podróżowaniem samotnie pociągiem, autobusem lub samolotem.

Oprócz agorafobii istnieją tak zwane fobie swoiste. Te najbardziej znane to:

  • klaustrofobia- lęk przed zamkniętymi przestrzeniami,
  • karcinofobia- lęk przed rakiem,
  • arachnofobia- lęk przed pająkami,
  • akrofobia- lęk wysokości,
  • mysofobia- lęk przed zabrudzeniem,
  • kynofobia- lęk przed psami,
  • rodentofobia- lęk przed gryzoniami,
  • bakteriofobia,
  • tanatofobia- lęk przed śmiercią,
  • nyktofobia- lęk przed ciemnością,
  • odontofobia- lęk przed stomatologiem,
  • triskaidekafobia- lęk przed trzynastką.

Wyróżniamy jeszcze fobię społeczną, która pojawia się podczas kontaktów z innymi ludźmi lub bycia w centrum uwagi. Początkowo takie lękowe zachowanie może być odbierane przez otoczenie jako przejaw nieśmiałości, ale jest to nieśmiałość chorobliwa i nadmierna.

Osoby cierpiące na fobię społeczną:

  • unikają wystąpień publicznych,
  • unikają jedzenia i picia w miejscach publicznych,
  • nie mogą pracować, gdy ktoś na nich patrzy,
  • nie odzywają się w towarzystwie innych,
  • unikają rozmów, zwłaszcza z osobami, które są dla nich autorytetami,
  • prowadzą najczęściej samotniczy tryb życia.

Natręctwa są obsesyjnymi zachowaniami lub myślami, których nie można się pozbyć. Myśli i czynności mają charakter powtarzający się i nieprzyjemny. Osoba cierpiąca na natręctwa próbuje się im przeciwstawić, ale im bardziej próbuje, tym wracają do niego ze zmożoną siłą. Natręctwa są głównie objawami tak zwanych zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych (dawniej:nerwica natręctw),czasem depresji.

Pamiętaj, że zaburzenia nerwicowe (tak jak inne choroby) powinny być leczone. Same nie miną, a często jest tak, że objawy się nasilają i utrudniają normalne funkcjonowanie. Leczenie polega na psychoterapii, a gdy objawy są wyjątkowo uciążliwe wprowadzana jest również farmakoterapia.
Najważniejsze- konsekwentna terapia sprawia, że lęku można się pozbyć!

Lekarze psychiatrzy ściśle współpracują z psychologami/psychoterapeutami pracującymi w naszej Placówce, więcej informacji na temat terapeutów tutaj.


Lekarze:
dr n. med. Piotr Joachimiak -specjalista psychiatra
Absolwent Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, rocznik 2007. Otrzymał wyróżnienie od JM Rektora UM za działalność naukową podczas studiów,był dwukrotnym laureatem Międzynarodowego Kongresu Młodych Naukowców w Poznaniu. Doświadczenie medyczne zdobywał w placówkach medycznych, m.in. w Szpitalu Klinicznym im. Heliodora Święcickiego w Poznaniu (Oddział Chorób Wewnętrznych), Szpitalu Wojewódzkim (Oddział Chorób Wewnętrznych) oraz podczas stażu specjalizacyjnego z zakresu psychiatrii w Wojewódzkim Szpitalu Neuropsychiatrycznym w Kościanie i Klinice Psychiatrii Dorosłych UM w Poznaniu. Obecnie prowadzi pracę naukową w ramach doktoratu przy Katedrze Psychiatrii Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, a także pracę dydaktyczną z zakresu psychiatrii na Uniwersytecie Medycznym i Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Jest autorem i współautorem kilku artykułów naukowych w czasopismach naukowych. Jest jednym z założycieli i członków zarządu Polskiego Towarzystwa im. Alberta Schweitzera w Poznaniu – organizacji non profit, propagującej idee patrona, humanizm oraz postawy etyczne. Do szczególnych zainteresowań zawodowych należą : choroba afektywna dwubiegunowa, zaburzenia lękowe, zespół DDA, psychoterapia.


lek. Joanna Kordusiak- specjalista psychiatra
Absolwentka Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu oraz studiów podyplomowych Uniwersytetu Im. Adama Mickiewicza w Poznaniu z zakresu pomocy psychologicznej w dziedzinie seksuologii. Uczestniczka licznych kursów i szkoleń, m.in. kurs podstawowy z terapii systemowej indywidualnej i rodzin – Wielkopolskie Towarzystwo Terapii Systemowej, szkolenie przygotowujące do uzyskania certyfikatu psychoterapeuty – Instytut Psychiatrii i Neurologii w Warszawie, cykl kursów organizowanych przez CMKP w Warszawie , Zakład Psychosomatyki Seksuologii i Patologii Więzi Międzyludzkich: wprowadzenie do Seksuologii, seksuologia sądowa, seksuologia kliniczna, klinika dysfunkcji seksualnych wg. ICD 10. Jest specjalistą psychiatrą, który poza stosowaniem leków w leczeniu chorób i zaburzeń psychicznych zajmuje się również psychoterapią, która bardzo często jest stosowana jednocześnie z farmakoterapią, a niekiedy jest jedyną lub główną metodą w leczeniu niektórych zaburzeń. Jako lekarz prowadzi swój blog o zdrowiu psychicznym.


lek. Dorota Krzesińska - specjalista psychiatra
Absolwentka wydziału lekarskiego UM w Poznaniu (2004r.)
Doświadczenie medyczne zdobywała m.in. w Szpitalu Wojewódzkim w Poznaniu (staż podyplomowy),w Szpitalu Wojewódzkim w Bełchatowie (Oddział Psychiatryczny), w Szpitalu MSW w Cieplicach (Oddział Leczenia Nerwic).
Ponadto w  latach 2009-2016 pełniła funkcję Skarbnika w Polskim Towarzystwie Psychiatrycznym w Sekcja Psychofarmakologii.
Na co dzień pracuje w lecznictwie ambulatoryjnym oraz pełni dyżury w Klinice Psychiatrii Szpitala Klinicznego w Poznaniu. Dodatkowo zajmuje się opiniowaniem w sprawach sądowo-psychiatrycznych, głównie w postępowaniach cywilnych (sprawy spadkowe, odszkodowawcze) jako biegła sądowa ad hoc.
Do szczególnych zainteresowań należy psychofarmakologia chorób afektywnych (zaburzeń nastroju), schizofrenii, zaburzeń lękowych (z napadami lęku panicznego, fobie społeczne, zaburzenia z objawami somatyzacyjnymi, zaburzenia depresyjno-lękowe, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne), uzależnień od alkoholu i substancji psychoaktywnych, otępień i zaburzeń psychicznych związanych z przewlekłymi chorobami somatycznymi.


lek. Małgorzata Czołgosz- specjalista psychiatra
Absolwentka poznańskiego „Marcinka” i Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, członek Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego. Doświadczenie zawodowe zdobywała pracując w Klinice Psychiatrii w Poznaniu na oddziale psychiatrycznym i dyżurując w izbie przyjęć, realizując staże z zakresu leczenia zaburzeń nerwicowych, leczenia uzależnień, psychiatrii konsultacyjnej, na oddziałach dziennych: terapeutycznym i rehabilitacyjnym, na oddziale toksykologii, pracując w poradniach zdrowia psychicznego na terenie Poznania i okolic. Systematycznie poszerza swoją wiedzę uczestnicząc w konferencjach naukowych z zakresu psychiatrii. Zajmuję się diagnostyką i leczeniem zaburzeń psychicznych u osób dorosłych.


lek. Aleksandra Kucharska - specjalista psychiatra


lek. Mateusz Rosiński- lekarz w trakcie szkolenia specjalizacyjnego w dziedzinie psychiatrii


lek. Bladnyna Wojańska specjalista psychiatra


Możliwość rejestracji on-line w ramach wizyt prywatnych: dr P. Joachimiak, lek. D. Krzesńska, lek. Joanna Kordusiak

Świadczenia wykonywane są w ramach kontraktu z NFZ oraz komercyjnie.

Informacje dotyczące wizyt online  tutaj.


Współpracujemy z: